Torkret (beton natryskowy), znany wówczas jako gunit, został wynaleziony w 1907 r. przez amerykańskiego taksydermistę Carla Akeleya w celu naprawy kruszącej się fasady Field Columbian Museum w Chicago (dawny Pałac Sztuk Pięknych z Wystawy Światowej Columbian Exposition).

Zastosowanie betonu natryskowego

Zastosował on metodę wydmuchiwania suchego materiału z węża za pomocą sprężonego powietrza, wstrzykując wodę przez dyszę w miarę jej uwalniania. W 1911 r. uzyskał patent na swoje wynalazki: „cementownicę”, czyli urządzenie do produkcji cementu, oraz „gunit”, czyli materiał, który był produkowany. Nie ma dowodów na to, że Akeley kiedykolwiek używał betonu natryskowego w swojej pracy taksydermicznej, jak się czasem sugeruje. F. Trubee Davison omówił ten i inne wynalazki Akeleya w specjalnym wydaniu magazynu Natural History. Proces mieszania na sucho był stosowany do czasu wynalezienia procesu mieszania na mokro w latach 50-tych. Przy małych pracach, takich jak mały basen, dysza jest sterowana ręcznie. Przy większych pracach jest ona mocowana do mechanicznych ramion i obsługiwana za pomocą ręcznego pilota. Torkret (beton natryskowy) jest jednocześnie układany i zagęszczany/konsolidowany dzięki sile, z jaką jest wyrzucany z dyszy. Może być natryskiwany na każdy rodzaj i kształt powierzchni (w tym na powierzchnie pionowe). Torkret jest powszechnie stosowany do wykładania ścian tuneli, w kopalniach, metrze i tunelach samochodowych.

Ogniotrwały torkret opracowany w Norwegii stosowany jest w tunelu Marmaray w Istambule. W Szwajcarii od 1921 roku pracowały zarówno amerykańskie Cement-Guns, jak i maszyny Tector z oddziału Torkret w Lugano. Stosowano je m.in. w tunelach ciśnieniowych elektrowni Amsteg oraz w tunelach SBB w Coldrerio i Massagno.